Ευγενία Σαμαρά: «Είναι σκληρό να εκθέτεις κάτι δικό σου και να επιζητείς την επιβεβαίωσή του»

Διαφήμιση - Advertisement

Για την παιδική της ηλικία ρωτήθηκε, μεταξύ άλλων, η Ευγενία Σαμαρά, σε συνέντευξη που παραχώρησε πρόσφατα στο περιοδικό «Vita» και τη δημοσιογράφο Νάντια Σουφλή. 

• Αισθάνεσαι ότι αυτή τη στιγμή στη ζωή σου οι επιθυμίες σου είναι εναρμονισμένες;

«Νιώθω πολύ ευχαριστημένη και ευγνώμων με όσα ζω τώρα επαγγελματικά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ημέρες που κουράζομαι και δεν θέλω τίποτα ή είμαι στενοχωρημένη γιατί συμβαίνει παράλληλα κάτι άλλο που με απογοητεύει. Κάποιες ημέρες, είμαι πιο ριγμένη και, άλλες, πιο ανεβασμένη. Στο σύνολο, όμως, όσα κάνω είναι πράγματα που επιθύμησα στο παρελθόν, μου προκύπτουν και τα χαίρομαι. Γιατί, ορισμένες φορές, μας έρχονται καταστάσεις που θέλουμε και δεν μπορούμε να τις χαρούμε. Εγώ επιλέγω να είμαι πιο συνειδητά σε αυτό που ζω».

• Πέρασες από τη γεωπονία στην υποκριτική. Σε καθόρισαν κάποια συγκεκριμένα γεγονότα στην παιδική σου ηλικία;

«Δεν θυμάμαι τι ήταν αυτό που με καθόρισε μέχρι τα 6 μου - γιατί από 0 έως 6 ετών διαμορφωνόμαστε - ώστε να έχω την ανάγκη να βρίσκομαι μπροστά σε κόσμο για να πάρω αγάπη. Όλη αυτή η ενασχόλησή μου με την τέχνη και την υποκριτική έχει ως πυρήνα την ανάγκη να πω μια ιστορία, να συνδεθώ με τους ανθρώπους και να με αγαπήσουν. Είναι πολύ καθαρό αυτό. Είναι σκληρό το να βρίσκεσαι μπροστά σε κόσμο, να εκθέτεις κάτι δικό σου και να επιζητείς την επιβεβαίωσή του. 

Κανένας από μας δεν βγαίνει για να ακούσει ότι δεν είναι καλός. Άρα, προφανώς το κομμάτι μας που αναζητά από τον κόσμο την αποδοχή - αυτό εννοώ με τον όρο «αγάπη» - έχει τραυματιστεί με κάποιον τρόπο στην παιδική ηλικία. Έτσι συμβαίνει και με μένα, ακόμα κι αν δεν θυμάμαι κάτι σχετικό με έλλειψη αποδοχής από τους γονείς μου. Το δικό μου μυαλό μετέφρασε μια πληροφορία σαν να είχε αυτή την ανάγκη. Ό,τι κι αν είναι, όμως, είμαι ευγνώμων. Το να υποδύομαι ένα ρόλο, το να αλλάζω συνεργάτες και το να γνωρίζω προσωπικότητες γεμίζουν την ψυχή μου με έναν τρόπο που κανένα άλλο επάγγελμα δεν θα μπορούσε να κάνει».

• Σε μια εποχή στην οποία βαλλόμαστε από παντού, αντιδράς ή δρας ως καλλιτέχνιδα; Είναι οι ρόλοι σου ένας τρόπος να μιλήσεις προς και για την κοινωνία;

«Πολλές φορές, η τέχνη απαντά σε ερωτήματα ή, ακόμα περισσότερο, δημιουργεί ερωτήματα. Με ενδιαφέρει αυτό το κομμάτι της που τοποθετεί εμάς ως θεατές και τον κόσμο σε διαδικασία αναρώτησης, άρα κριτικής σκέψης και όχι μασημένης τροφής. Τώρα, σε προσωπικό επίπεδο, ως ένας άνθρωπος που έχει προβολή και που θα ακούσουν άλλοι πέντε παραπάνω, στέκομαι ως παρατηρήτρια και επιδιώκω να μην παίρνω θέση γρήγορα. Η παρόρμηση δεν είναι βοηθητική, κι εγώ είμαι παρορμητική. Για να τοποθετηθώ, έχω την ανάγκη περισσότερης γνώσης και πληροφόρησης πάνω στο θέμα.

Επειδή είμαστε σε μια στιγμή της ιστορίας στην οποία οι άνθρωποι μπορούν πολύ εύκολα να πολωθούν και είναι πιο ευέξαπτοι, το να ρίξεις λάδι σε φωτιά για την οποία δεν είσαι σίγουρη - γιατί δεν έχεις όλα τα στοιχεία - δεν ωφελεί. Καλύτερα να εκφράσεις την άποψή σου με σύνεση και συνείδηση. Σε όλες μου τις σχέσεις και στην προσωπική μου ζωή, προσπαθώ να βλέπω το δάσος και όχι το δέντρο. Όταν κάτι καίει και μπορεί να με οδηγήσει κατευθείαν στο θυμό, φροντίζω, προτού επιτεθώ, να βγω λίγο από αυτό και να εξετάσω τι μου φταίει πραγματικά».