Κωστής Σαββιδάκης: «Αισθάνθηκα φόβο, ομορφιά και γλύκα, όλα αυτά μέσα σε δευτερόλεπτα - Δεν θα το ξεχάσω ποτέ»

Διαφήμιση - Advertisement

Σε συνέντευξη που παραχώρησε πρόσφατα στην εφημερίδα «On Time», ο ηθοποιός Κωστής Σαββιδάκης μίλησε στη δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου για την απόφασή του να ασχοληθεί με την υποκριτική.

• Πότε κατάλαβες και είπες ότι θέλεις να γίνεις ηθοποιός;

«Ήμουν επτά χρόνων, όταν είδα μια θεατρική παράσταση στη Ρόδο. Τότε ήταν δύσκολο να δεις θέατρο στην επαρχία, πόσω μάλλον σε ένα νησί που ήταν δύσκολες οι μετακινήσεις για να έρθει ένας θίασος. Δεν θυμάμαι ποια παράσταση ήταν, αλλά είχα ξαπλώσει μπροστά στη σκηνή, χάζευα και με είχε παρασύρει όλο αυτό το παραμύθι που έβλεπα - δεν το είπα σε κανέναν, αλλά ήταν στο δικό μου μυαλό. Νομίζω ότι από τότε αποφάσισα πως μόνο αυτό θέλω να κάνω. Στο σχολείο όμως απέφευγα να συμμετέχω σε θεατρικά σκετσάκια στις διάφορες γιορτές ή να λέω ποιήματα. Ήμουν πολύ ντροπαλός».

• Πώς άνοιξε ο δρόμος για να γίνεις ηθοποιός;

«Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, γιατί η Ρόδος είναι ένα από τα ωραιότερα ελληνικά νησιά και από παλιά γίνονταν κινηματογραφικά γυρίσματα. Έτσι ζητούσαν κατά καιρούς κομπάρσους. Συμμετείχα στις περισσότερες από αυτές τις ταινίες, οπότε άρχισα να μπαίνω σιγά σιγά στο χώρο. Υπήρχε και το Θεατρικό Εργαστήρι του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Ρόδου, το οποίο είχε δημιουργήσει ο σκηνοθέτης-ηθοποιός Νίκος Χατζηπαπάς, με εξαιρετικές δουλειές - έφερνε ηθοποιούς από την Αθήνα και έκαναν σεμινάρια, κι έτσι σιγά σιγά ξεθάρρεψα».

• Θυμάσαι την πρώτη φορά που έπαιξες ως επαγγελματίας και σου έφυγε το άγχος, ενώ σιγουρεύτηκες ότι θέλεις να συνεχίσεις ως ηθοποιός;

«Νομίζω ότι το άγχος δεν φεύγει ποτέ. Απλά αισθάνεσαι πιο σίγουρα τα βήματά σου στη σκηνή και χρόνο με το χρόνο δυναμώνεις και τα αντιμετωπίζεις διαφορετικά. Θυμάμαι την πρώτη φορά που μας πήγαν στο Εθνικό Θέατρο της Ρόδου - ένα διαμάντι που υπάρχει, αλλά εδώ και δώδεκα χρόνια είναι κλειστό, και τώρα προσπαθεί η νέα δημοτική αρχή να το ανακατασκευάσει - και είδα από τη σκηνή κάτω την πλατεία και τα καθίσματα άδεια, ένιωσα ανατριχίλα. Πολλά συναισθήματα με πλημμύρισαν, όταν σκέφτηκα πως αυτά τα καθίσματα θα είναι γεμάτα από κόσμο κι αισθάνθηκα φόβο, ομορφιά, γλύκα, όλα αυτά μέσα σε δευτερόλεπτα. Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ευελπιστούν ότι σε δύο χρόνια θα επαναλειτουργήσει το Εθνικό Θέατρο Ρόδου και πρέπει να γίνει, γιατί είναι κρίμα ένα τέτοιο θέατρο να μένει κλειστό».