Ε. Καστάνη για τον θάνατο του πατέρα της: «Το να θέσει κάποιος τέρμα τη ζωή του είναι η απόλυτη αδυναμία και δύναμη ταυτόχρονα» (video)

Διαφήμιση - Advertisement

Η Ελένη Καστάνη είχε μιλήσει ανοιχτά για την απώλεια του πατέρα της, που έβαλε τέλος στη ζωή του όταν η ίδια ήταν 12 ετών. Η γνωστή ηθοποιός ήταν καλεσμένη την Τετάρτη στο «Στούντιο 4». Όταν ρωτήθηκε για τη δήλωσή της στο παρελθόν «πάντα με ακολουθούσε αυτό, η κόρη του Καστάνη που αυτoκτόvησε», είπε στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο:

«Σε μια επαρχιακή πόλη πάντα συμβαίνει αυτό, σε αναγνωρίζουν, σε χαρακτηρίζουν. Αυτό έχει σταματήσει πλέον, τουλάχιστον στην πατρίδα μου. Ωστόσο στο κεφάλι μου δεν περνάει ποτέ αυτό. Μαλακώνει, αλλά δεν περνάει. Είναι μια πληγή που παραμένει. Πώς είναι μια γυναίκα να χάσει το παιδί της; Είναι μια πληγή που δεν κλείνει ποτέ. Έτσι νιώθω κι εγώ για όλους τους αποχαιρετισμούς της οικογένειάς μου. Στον ύπνο μου βλέπω ότι κάπου αλλού είναι ο μπαμπάς μου, του λέω "Γιατί μας έχεις αφήσει; Πού ζεις;".

Άλλαξε όλη η θεώρηση της ζωής μου. Δεν αλλάζει αμέσως, αλλά αρχίζεις και ψάχνεσαι. Έψαχνα να το εξηγήσω γιατί ήταν ανεξήγητο στα μάτια ενός παιδιού. Δεν υπήρχε κάτι θεαματικό σε εμάς. Δεν υπήρχε ένας μέθυσος πατέρας ή που έπαιζε ζάρια. Έπρεπε να δω ότι η ζωή είναι κι αλλιώς. Πώς είναι δυνατόν να ζεις μια φυσιολογική ζωή και ξαφνικά να μην είσαι καλά; Αυτό συνέβη όταν ήμουν 1η Γυμνασίου. Μέχρι τις αρχές Λυκείου τα είχα εξηγήσει όλα στο μυαλό μου. Μέσα στο σπίτι ήμουν το άτομο που αντέδρασε πιο έντονα και από την αδερφή μου και από τη μητέρα μου. Εμένα καθόρισε τόσο πολύ...

Εγώ το εξήγησα μέσα μου. Δεν το συζητούσαμε στο σπίτι μου. Πρώτη φορά το είπα στους "Πρωταγωνιστές", η εκπομπή αφορούσε την κατάθλιψη. Την έχω γνωρίσει από μικρή την πληγή αυτή. Κατάλαβα ότι ο πατέρας μου είχε κατάθλιψη, τότε δεν ονοματιζόταν αυτό. Μπορεί να σε έλεγαν και τρελό τότε. Θεωρώ ότι το να θέσει κάποιος τέρμα τη ζωή του είναι η απόλυτη αδυναμία και δύναμη ταυτόχρονα. Από τη μία τον θαυμάζω αλλά από την άλλη τον ψέγω, γιατί δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα. Είχα ενοχές γιατί ήμουν το τελευταίο άτομο που ήρθε σε επαφή μαζί του. Όταν έφυγε ο μπαμπάς από το σπίτι ήμουν ξύπνια κι αυτό με βασανίζει ακόμη. Γιατί δεν πρόλαβα να το αποτρέψω. Εμένα χαιρέτησε φεύγοντας. Γι' αυτό θεωρώ ότι είμαι και ένα άτομο μοιραίο».