Ανδρέας Μανωλικάκης: «Ανοίγω την πόρτα και βγάζει ένα πιστόλι και μου το κολλάει στο κεφάλι...» (video)
Διαφήμιση - Advertisement
Διαφήμιση - Advertisement
«Ακούω το κουδούνι, είμαι γuμvός και φοράω μια ρόμπα. Ξυπόλητος, γuμvός, τίποτα. Κατεβαίνω μια πολύ στενή σκαλίτσα που έχει μια βάση 1x1. Kοιτάζω από τα μικρά παραθυράκια και είναι ένας τύπος ψηλός με δερμάτινο μπουφάν, λίγο μελαχρινός, στο ύψος μου. "Ποιος είναι;" λέω και μου απαντάει "ταχυδρομείο". Ανοίγω την πόρτα και βγάζει αυτός ένα πιστόλι και μου το κολλάει στο κεφάλι. Εδώ ακριβώς... Το πρωινό μου ήταν αυτό! Το πρωινό ξύπνημα αυτό.
Οπισθοχωρώ, κλείνει η πόρτα και είμαστε σε ένα τετραγωνικό μέτρο μέχρι να αρχίσει η σκάλα που ανέβαινε πάνω. Εδώ το πιστόλι! "Σκάσε, πάμε πάνω" μου λέει. Δεν είχα καταλάβει τι γίνεται. Με το "πάμε πάνω" μου βάζει το πιστόλι εδώ (στην κοιλιά) και αρχίζουμε να ανεβαίνουμε σαν τα καβούρια. Όχι ο ένας μπροστά και ο άλλος πίσω, αλλά πλαγίως. Ένα σκαλί αυτός, ένα εγώ. Στο έκτο σκαλί πάω να του πω κάτι και μου λέει "shut the fucκ up". Αυτό όμως δεν άρεσε στον βαθύ μου εαυτό κι εγώ δεν είμαι άνθρωπος που πλακώνομαι...
Το όπλο, εντάξει, μου φάνηκε φυσιολογικό, αλλά η βρισιά με ενόχλησε. Και επίσης επάνω ήταν μια γυναίκα στο κρεβάτι και δεν ήξερα τι είχε στο νου του αυτός. Σκέφτηκα "Αν φτάσουμε εκεί πάνω, ποιος ξέρει τι θα γίνει". Επειδή έπαιζα λοιπόν μπάλα μικρός, κάνω ότι ανεβάζω το δεξί μου πόδι, ανεβαίνει αυτός, τραβάω το κορμί μου, μένει το πιστόλι στον αέρα και πιάνω χέρι και πιστόλι μαζί! Αυτός βέβαια είχε ένα χέρι ελεύθερο, αλλά φρίκαρε. Κατρακυλήσαμε κάτω και με βάραγε με το ελεύθερο του χέρι.
Κάποια στιγμή ελευθερώνεται το πιστόλι του, πυροβολεί, ανοίγει την πόρτα κι εξαφανίζεται! Εγώ εκείνη την ώρα ήμουν τόσο πολύ εκτός ανάσας και δεν ήξερα αν είχα φάει τη σφαίρα. Ανέβηκα επάνω, λιώμα και η κοπέλα δεν είχε καταλάβει τι είχε γίνει».