Frances Bean Cobain: Συγκινεί η μοναχοκόρη του θρυλικού Kurt Cobain - «Πριν από 30 χρόνια η ζωή του μπαμπά μου τελείωσε» (photos)
Διαφήμιση - Advertisement
Διαφήμιση - Advertisement
Στις 5 Απριλίου 1994, έβαλε τέλος στη ζωή του, σε ηλικία μόλις 27 ετών, ο Kurt Donald Cobain, ιδρυτής, τραγουδιστής, κιθαρίστας και συνθέτης του συγκροτήματος Nirvana, χαρακτηριστικότερος εκπρόσωπος της μουσικής Grunge, που συνδυάζει το πανκ και το χέβι-μέταλ. Οι αστυνομικές αρχές του Σιάτλ ανακάλυψαν το πτώμα του στις 8 Απριλίου.
Ο Kurt Cobain είχε παντρευτεί την τραγουδίστρια και τραγουδοποιό Courtney Love στις 24 Φεβρουαρίου 1992. Στις 18 Αυγούστου 1992, γεννήθηκε η κόρη τους Frances Bean Cobain, η οποία είναι εικαστικός και μοντέλο.
Την Παρασκευή (5/4), η μοναχοκόρη του θρυλικού τραγουδιστή έκανε μία συγκινητική ανάρτηση στο Instagram, στην οποία δημοσίευσε μία σειρά από φωτογραφίες.
Η ανάρτηση της Frances Bean Cobain:
«Πριν από 30 χρόνια η ζωή του μπαμπά μου τελείωσε. Η 2η και 3η φωτογραφία καταγράφουν την τελευταία φορά που ήμασταν μαζί όσο ήταν ακόμα ζωντανός. Η μαμά του, Wendy, πίεζε συχνά τα χέρια μου στα μάγουλα της κι έλεγε, με μια νανουριστική θλίψη, "έχεις τα χέρια του". Τα άγγιζε σαν να ήταν η μοναδική της ευκαιρία να τον κρατήσει λίγο πιο κοντά της, παγωμένο στο χρόνο. Ελπίζω να κρατάει τα χέρια του, όπου κι αν βρίσκονται.
Τα τελευταία 30 χρόνια οι απόψεις μου γύρω από την απώλεια βρίσκονται σε μια συνεχή κατάσταση μεταμόρφωσης. Το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα μέσα από το πένθος για σχεδόν όσο καιρό έχω συνείδηση, είναι ότι εξυπηρετεί έναν σκοπό. Η δυαδικότητα της ζωής και του θανάτου, του πόνου και της χαράς, του γιν και του γιανγκ, πρέπει να υπάρχουν δίπλα-δίπλα, αλλιώς τίποτα από όλα αυτά δε θα είχε νόημα. Είναι η παροδική φύση της ανθρώπινης ύπαρξης που μας ρίχνει στα βάθη της πιο αυθεντικής μας ζωής. Όπως αποδεικνύεται, δεν υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο για να κλίνουμε προς την αγάπη από το να ξέρουμε ότι όλα τελειώνουν.
Μακάρι να είχα γνωρίσει τον πατέρα μου. Μακάρι να ήξερα τον τόνο της φωνής του, πώς του άρεσε ο καφές του ή πώς ένιωθε όταν τον σκέπαζαν πριν τον ύπνο μετά από ένα παραμύθι. Πάντα αναρωτιόμουν αν θα έπιανε μαζί μου γυρίνους κατά τη διάρκεια των ζεστών καλοκαιριών στην Ουάσινγκτον ή αν μύριζε Camel Lights & nesquik φράουλα (τα αγαπημένα του, όπως μου είπαν).
Αλλά υπάρχει, επίσης, βαθιά σοφία που βρίσκεται σε μια ταχεία πορεία προς την κατανόηση του πόσο πολύτιμη είναι η ζωή. Μου χάρισε ένα μάθημα για τον θάνατο που μπορεί να έρθει μόνο μέσα από τη βιωμένη εμπειρία του να χάνεις κάποιον. Είναι το δώρο να γνωρίζουμε με βεβαιότητα, ότι όταν αγαπάμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας με συμπόνια, με διαφάνεια, με χάρη, τόσο πιο ουσιαστικός γίνεται εγγενώς ο χρόνος μας εδώ.
Ο Kurt μου έγραψε ένα γράμμα πριν γεννηθώ. Η τελευταία γραμμή του λέει, "όπου κι αν πας ή όπου κι αν πάω, θα είμαι πάντα μαζί σου". Τήρησε αυτή την υπόσχεση γιατί είναι παρών με τόσους πολλούς τρόπους. Είτε ακούγοντας ένα τραγούδι είτε μέσω των χεριών που μοιραζόμαστε, εκείνες τις στιγμές περνάω λίγο χρόνο με τον μπαμπά μου.
Για όποιον έχει αναρωτηθεί πώς θα ήταν να ζεις δίπλα στους ανθρώπους που βίωσαν μια απώλεια, σε κρατάω στις σκέψεις μου σήμερα. Το νόημα της θλίψης μας είναι το ίδιο».