Συγκλονίζει ο Γιώργος Λαμπάτος: Ο ηθοποιός ζει σε άθλιες συνθήκες - «Δουλειά ζητάω, όχι ελεημοσύνη»

Διαφήμιση - Advertisement

Συγκλονίζει ο Γιώργος Λαμπάτος, ο οποίος τα τελευταία τέσσερα χρόνια ζει σε άθλιες συνθήκες σε ένα υπόγειο 15 τετραγωνικών, κοντά στην πλατεία Αττικής. Ο γνωστός ηθοποιός είπε δακρυσμένος,  σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα Espresso και τον Νίκο Νικόλιζα:

«Πέρασε από το μυαλό μου ακόμα και να αυτοκτονήσω… Ξέρεις τι είναι να καπνίζω ακόμα και αποτσίγαρα που βρίσκω στον δρόμο; Να μην έχω πολλές φορές ένα κομμάτι ψωμί; Μου είχαν κόψει το ρεύμα για ενάμιση χρόνο! Δεν είπα σε κανέναν τίποτα, από αξιοπρέπεια.

Έπαιρνα την κιθάρα μου και με ένα κεράκι μέσα στο δωμάτιο τραγουδούσα παρέα με το σκυλάκι μου. Τι να πρωτοπληρώσεις με τα 220 ευρώ που παίρνω ως επίδομα; Τώρα πάλι είναι έτοιμοι να μου κόψουν ξανά το ρεύμα.

Δουλειά ζητάω. Όχι ελεημοσύνη. Όταν δεν έχεις δουλειά, είσαι σαν ζωντανός νεκρός. Ζόμπι. Έναν χρόνο ταλαιπωρούμαι με το ισχίο και σε λίγες μέρες θα μπω στο χειρουργείο. 

Δεν με πειράζει που ζω σε ένα υπόγειο. Είμαι πολύ πλούσιος με όλα αυτά που έχω κάνει στο παρελθόν... Τώρα πια επιβιώνω με το ΚΕΑ των 150 ευρώ τον μήνα συν το επίδομα ενοικίου που είναι 70 ευρώ. Πέθαναν και οι γονείς μου και δυστυχώς τα πράγματα για μένα είναι πολύ πολύ δύσκολα...

Δεν έχω χτυπήσει καμία πόρτα. Ντρέπομαι και δεν αισθάνομαι καλά να μιλήσω για όλα όσα βιώνω. Το επόμενο όμως βήμα είναι είτε να ζητήσω βοήθεια από το Σπίτι του Ηθοποιού είτε να μείνω στον δρόμο. Η οικονομική ανέχεια με έχει φτάσει πριν από λίγους μήνες να μην έχω ρεύμα για ενάμιση χρόνο στο σπίτι. Και τότε δεν είπα απολύτως τίποτα σε κανέναν. Γιατί, όπως κατάλαβα, η αξιοπρέπεια σήμερα μετριέται με το χρήμα. Και δυστυχώς έφτασα στο σημείο να χάσω την αξιοπρέπειά μου και να πέσω πολύ χαμηλά. Πέρασε από το μυαλό μου να δώσω τέλος στη ζωή μου, γιατί βλέπω την αδικία και βρίσκω συνεχώς μπροστά μου τοίχο. Σκεφτείτε ούτε στον Σπύρο Μπιμπίλα, που τον έχω σαν αδερφό μου, δεν είπα τίποτα αυτά τα χρόνια.

Νιώθω τόσο άσχημα, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς... Οι γονείς μου άφησαν ένα σπιτάκι στην Πρέβεζα, το οποίο είναι υποθηκευμένο. Με την τράπεζα έκανα έναν διακανονισμό να δίνω 110 ευρώ τον μήνα για να το σώσω και να έφευγα να πήγαινα εκεί να έμενα. Όμως πώς να το σώσω, όταν τον μήνα παίρνω 220 ευρώ; Κι έτσι το μόνο που έχω είναι όσα έχω εδώ μέσα σε αυτό το υπόγειο».