Η σπάνια συνέντευξη της Ξένιας Καλογεροπούλου - «Όταν άρχισα να μη βλέπω καλά, με έπιασε απελπισία» (video)
Διαφήμιση - Advertisement
Διαφήμιση - Advertisement
«Είπα αμέσως "ναι" στον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη για το "The Humans", χωρίς να ξέρω το έργο. Ήθελα να δουλέψω μαζί του, τον γνώριζα από παλιά γιατί έπαιζε στο "Πόρτα" όταν ήταν νεαρούλης. Δεν φαντάστηκα ότι η γιαγιά που θα υποδυόμουν, με αλτσχάιμερ και καθηλωμένη σε αμαξίδιο, θα ήταν ένας τόσο συγκινητικός ρόλος. Τον αγάπησα πάρα πολύ τον ρόλο. Στην ηλικία που είμαι, είναι δώρο το να παίζεις με τόσο ωραίους συνάδελφους σε ένα ωραίο θέατρο. Αυτό που με βοήθησε να ενσαρκώσω την ηρωίδα με αλτσχάιμερ είναι ότι σκέφτηκα πώς είναι τα μωρά που θέλουν να εκφραστούν, αλλά δεν ξέρουν ακόμη τις λέξεις.
Αλίμονό μου αν το έβαζα κάτω, θα ήταν πολύ μελαγχολικό. Βέβαια, όταν άρχισα να μη βλέπω καλά, παραλίγο να με πάρει από κάτω, με έπιασε μία απελπισία. Έλεγα "δε θέλω να ζήσω, θέλω να πεθάνω". Τώρα θέλω πάρα πολύ να ζω, μου αρέσει πολύ να ζω και να δουλεύω. Αντί να παραπονιέμαι που δεν βλέπω τόσο καλά, πρέπει να χαίρομαι που βλέπω αυτά που βλέπω. Μου έλεγαν "θα συνηθίσεις" κι έλεγα πως "δεν συνηθίζεται το να μη βλέπεις". Δεν το συνηθίζεις, απλά το παίρνεις απόφαση ότι υπάρχουν ωραία πράγματα που μπορείς ακόμα να τα ζεις. Τώρα είμαι 87 ετών και είμαι πάρα πολύ τυχερή.
Φέτος συμπληρώνονται 10 χρόνια από τότε που έφυγε από τη ζωή ο σύντροφος της ζωής μου (Κωστής Σκαλιόρας). Συνεχίζω να μην επισκέπτομαι τον τάφο του... Τα μνημόσυνα και οι κηδείες δεν μου πάνε, δεν τα καταλαβαίνω. Είμαι συνεχεία δίπλα στον Κωστή, μπορεί να μιλάω σε ένα άδειο μαξιλάρι... Δεν ξεχνάω ποτέ το τι ήταν ο Κωστής για μένα. Είναι εκεί σε κάθε γωνία του σπιτιού στο οποίο ζήσαμε μαζί. Είναι σημαντικό για μένα ότι ζω ακόμη στο ίδιο σπίτι. Θα ήθελα να γινόταν ένα θαύμα και να δω τον Κωστή έστω για μισή ωρίτσα να τα πούμε, αλλά αυτό δε γίνεται. Βλέπω τον Κωστή πολύ στον ύπνο μου, όπου μου συμβαίνουν διάφορα και συμμετέχει κι εκείνος. Οι απώλειες δημιουργούν μοναξιά, μου λείπουν οι άνθρωποι, αλλά μεγαλώνοντας αποκτώ νέους φίλους. Μ' αρέσει να δουλεύω με νέους, με τους μεγάλους δεν κολλάω.
Μετάνιωσα που σπούδασα στη Βασιλική Σχολή Δραματικής Τέχνης στην Αγγλία. Ήταν μια άθλια σχολή, δεν έμαθα απολύτως τίποτα και μετά ξεκίνησα με λάθος δουλειές. Η πρώτη δουλειά ήταν με τον Μιμή Φωτόπουλο. Μπορεί να ήταν συμπαθητικός ηθοποιός, αλλά η δουλειά του και το περιβάλλον του δεν μου πήγαιναν καθόλου... Από τον Γιάννη Φέρτη έχω μία γλυκιά ανάμνηση και όταν χωρίσαμε είχαμε πάλι καλή σχέση. Ήταν οδυνηρό, αλλά είχαμε καλά αισθήματα ο ένας για τον άλλο.
Ο Κωστής συμπαθούσε τον Γιάννη Φέρτη, μάλιστα όταν τον έβλεπε καμία φορά στην τηλεόραση, μου έλεγε "έλα, έλα είναι ο Γιάννης στην τηλεόραση".
Μου πέρασε από το μυαλό η υιοθεσία ενός παιδιού. Και με τον Γιάννη το συζητούσαμε, αλλά στο μεταξύ χωρίσαμε. Το είχε δεχτεί και ο Κωστής να το κάνει για χάρη μου. Βλέπαμε παιδάκια για υιοθεσία, από τη μία με δυσκόλευε αυτή η διαδικασία, από την άλλη ένιωθα ότι μπορεί οποιοδήποτε από εκείνα τα παιδάκια να το ήθελα. Ξαφνικά σκέφτηκα ότι δε θα ήταν καθόλου σωστό για τον Κωστή, που είχε δυο υπέροχα παιδιά, να του φέρω κι εγώ ένα ακόμη. Μπορεί να ήταν πολύ δύσκολο για εκείνον. Έτσι το ξέχασα και καλά έκανα.
Επειδή οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 12 ετών, έζησα κυρίως με τη μητέρα μου, ήμασταν πολύ κοντά. Ο πατέρας μου μού έδειξε αδυναμία και εκτίμηση όταν μεγάλωσα. Με θυμάμαι μικρή, σκαρφαλωμένη στον μπαμπά μου, να χαϊδεύω το αξύριστο πρόσωπό του. Το θυμάμαι σαν μία καταπληκτική στιγμή, που δεν μοιράστηκα ποτέ μαζί του. Είναι πολύ δύσκολο όταν χωρίζουν οι γονείς. Δεν ξέρω αν συγχώρεσα ποτέ τον μπαμπά μου. Του έχω ένα παράπονο, αλλά έκανε και ωραία πράγματα για μένα.
Δεν μιλήσαμε ποτέ για τα προσωπικά μας με τον πατέρα μου, αυτό μου έλειψε. Θα ήθελα πολύ να είχαμε μιλήσει. Του άρεσε πολύ που ήταν ο μπαμπάς της Καλογεροπούλου. Ποτέ δεν μου είπε εάν έπαιζα καλά, απλώς του άρεσε όλη η ιστορία που ήμουν ηθοποιός. Ο πατέρας μου με θαύμαζε, αλλά δεν με γνώρισε ποτέ πολύ, δεν ήξερε τι είμαι ακριβώς».