Ντόρα Μακρυγιάννη: «Το τέλος μιας εποχής, τα πιο σημαντικά χρόνια της ζωής μου» (photos)
Διαφήμιση - Advertisement
Διαφήμιση - Advertisement
Η Ντόρα Μακρυγιάννη έκανε μία μακροσκελή ανάρτηση, με αφορμή το τέλος μιας εποχής στη ζωή της. Συγκεκριμένα, μετά από δέκα χρόνια, αφήνει το πρώτο σπίτι που νοίκιασε όταν ήρθε στην Αθήνα. Η γνωστή ηθοποιός έγραψε στο Instagram:
«Το τέλος μιας εποχής. Μπορεί πολλοί να πούνε πως είναι ντουβάρια. Για μένα ήταν τα πιο σημαντικά (10) χρόνια της ζωής μου μέχρι τώρα. Ήταν το πρώτο μου σπίτι όταν ήρθα από Αίγιο Αθήνα για να κυνηγήσω τα όνειρά μου.
Μέχρι να το βρω, ταλαιπωρήθηκα, φιλοξενήθηκα, ήμουν με μια βαλίτσα στο χέρι από σπίτι σε σπίτι, ένιωθα βάρος, γνώρισα τότε τυχαία τον @skolix γιατί έψαχνα και δουλειά και του είπε ο @mrxiros (έγινε γείτονας μου τελικά) ότι νοικιάζεται το διπλανό του διαμέρισμα. ΘΑΥΜΑ.
Ακόμα θυμάμαι το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί, με καθόλου έπιπλα, μόνο ένα στρώμα και την βαλίτσα μου, ένα μπουκάλι λευκό κρασί και ένα δανεισμένο ποτήρι απ' το γείτονα μου Αλέξη (@alexandros_tsolas).
Τίποτα δεν θα ήταν ίδιο χωρίς τους γείτονες μου. Ο Αλέξης και ο Κωνσταντίνος. Σας ευχαριστώ απ' τα βαθύ της ψυχής μου που ποτέ δεν αισθάνθηκα την "απρόσωπη" Αθήνα. Για τον σπιτονοικοκύρη μου τον κ. Θοδωρή τι να πω! Αν ήταν άλλος και όχι αυτός μπορεί να είχα γυρίσει Αίγιο και να μην είχα βγάλει ποτέ την σχολή.
Έζησα μέσα σε αυτό το σπίτι άπειρες στιγμές και ευτυχίας και δυστυχίας, τα χρόνια της σχολής του Εθνικού, την κούραση απ' τα ξενύχτια που για χρόνια δούλευα βράδυ, παράλληλα με την σχολή, το ξεκίνημα μου στην τηλεόραση και την μετέπειτα επιτυχία, ένα μεγάλο έpωτα και χωρισμό, Covid και καραντίνες, δεν ξέρω κι εγώ πόσοι άνθρωποι φιλοξενήθηκαν και το έκαναν και αυτοί σπίτι τους, πολλά γέλια, τραγούδια στη διαπασών, κλάματα, τρομερές οικονομικές δυσκολίες, εκεί γνώρισα για πρώτη φορά τον Τίμο και τον κράτησα, εκεί πένθησα ξαφνικά 2 ανθρώπους που λάτρευα και είχαν αυτό το σπίτι σαν δικό τους, εκεί πάλευα καθημερινά για να σταθώ στα πόδια μου.
Θυμάμαι πως όταν κατάφερα και έβαλα την πρώτη μου κουρτινίτσα με λευκά φωτάκια γύρω γύρω, ένιωθα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο.
Αν μπορώ να σας πω κάτι είναι: να μην το βάζετε κάτω, να κυνηγάτε τα όνειρα σας, όσες δυσκολίες κι αν σας παρουσιαστούν, να ονειρεύεστε, τα όνειρα δεν έχουν ηλικία. Και να χαίρεστε με τα απλά πράγματα στη ζωή, δεν θέλουμε πολλά για να είμαστε ευτυχισμένοι, απλά δεν πρέπει να το ξεχνάμε.