Ν. Μακρυγιάννη: «Μίλησα για την κακοποιητική σχέση που είχα... Μετά ξέφυγε και με χάλασε, έγινε το κουτσομπολίστικο» (video)
Διαφήμιση - Advertisement
Διαφήμιση - Advertisement
Οι δύο ηθοποιοί μίλησαν για τη γνωριμία τους στα γυρίσματα του «Κάνε ότι κοιμάσαι», όπως και για το πώς προέκυψε η συνεργασία τους στη θεατρική παράσταση «Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες», την οποία σκηνοθετεί ο Σταμάτης Φασουλής.
Ο Λευτέρης Ζαμπετάκης μίλησε για τα χρόνια στην Αμερική, τη θητεία του στο Εθνικό Θέατρο, τη «μάχη» του με την κατάθλιψη, τη διέξοδο που του έδωσε η ποίηση και την κυκλοφορία της πρώτης του ποιητικής συλλογής. Επίθης, εξομολογήθηκε ότι βγήκε μπροστά όταν είδε κακοποιητική συμπεριφορά απέναντι σε συνάδελφό του στον χώρο του θεάτρου.
Η Ντόρα Μακρυγιάννη εξήγησε πώς βρέθηκε, μετά από τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στον πρωταγωνιστικό ρόλο της επιτυχημένης σειράς «Γυναίκα χωρίς όνομα» και πώς παρ' ολίγο να χάσει τον ρόλο από δική της υπαιτιότητα.
Επίσης, δεν δίστασε να μιλήσει ανοιχτά για την κακοποιητική σχέση που βίωσε στα 16 της χρόνια. Συγκεκριμένα, είπε στον παρουσιαστή:
«Κακοποιητική συμπεριφορά στον χώρο δεν έζησα ούτε και θα το επέτρεπα γιατί το έχω ζήσει στην προσωπική μου ζωή, οπότε ήμουν λίγο εκπαιδευμένη σε αυτό, δε θα άφηνα συμπεριφορές να με επηρεάσουν.
Όταν ήμουν 16 χρονών είχα μια κακοποιητική σχέση. Το έχω επικοινωνήσει, το έχω πει και τότε πολύς κόσμος μου έστελνε μηνύματα και ακόμα μου στέλνει. Συνειδητοποιείς πόσο αλλού μπορεί να πάει μια εξομολόγηση κοινή που μπορεί να συμβεί. Δηλαδή... τον πρώτο καιρό, όταν το επικοινώνησα στην πρώτη συνέντευξη, ήταν πολύ καλά όλα και είναι ωραίο να καταλαβαίνει ο άλλος πως "Δεν είσαι μόνος, υπάρχουν και άλλοι που το έχουν βιώσει". Είναι και πολύ σημαντικό για τον κάθε άνθρωπο να δει ότι είναι καλά τώρα, δηλαδή του δίνει μια ελπίδα ότι μπορεί να το προσπεράσει...
Απλά μετά αυτό ξέφυγε λίγο και αυτό ήταν που με χάλασε. Έγινε το "κουτσομπολίστικο", "της Μακρυγιάννη", το "να βγάλουμε θέμα", το "να το κάνουμε τίτλο" και δεν πηγαίναμε στα πιο ενδόμυχα, σε μια πιο σοβαρή συζήτηση και στο τι είναι τελικά αυτό... Αυτό νομίζω ότι μόνο καλό δεν έκανε μετέπειτα...
Ήταν δυο χρόνια μεγαλύτερος... Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ εύκολα, όχι μόνο λόγω επαρχίας, αλλά και ηλικίας. Μπορεί πολύ εύκολα να σε χειραγωγήσει ο οποιοσδήποτε πρώτα ψυχολογικά και μετά αυτό θα πάει σωματικά. Δεν ξεκινάει κατευθείαν σωματικά, υπάρχει πριν μια άλλη χειραγώγηση. Έχουν να κάνουν πάρα πολλοί παράγοντες για το πώς θα το αντιμετωπίσεις όλο αυτό. Εμένα ήρθε το ό,τι δεν μπορεί άλλο αυτό να συνεχιστεί. Αν και απευθύνθηκα σε ειδικό, δεν πήρα βοήθεια από αυτό, γιατί δεν ήταν μια κατάθλιψη που μου έβγαινε από μικρή, αλλά ήταν από ένα συγκεκριμένο γεγονός. Οπότε εκεί ήταν λάθος ο χειρισμός προς εμένα στο πώς αυτό θα συμβεί και αυτό είναι που με ξύπνησε. Γιατί ήταν λάθος αυτό που έβλεπα να συμβαίνει από τον ειδικό. Μου είχε δώσει μια αγωγή τεράστια, που την πέταξα...
Αυτό το γεγονός με ενεργοποίησε. Δεν σταμάτησε εκεί, καθώς και τα επόμενα χρόνια ταλαιπωρήθηκα, αλλά είχα περισσότερη δύναμη...
Αφού κοινοποιήθηκε πια όλο αυτό που ζούσα, το είπα στους γονείς μου. Δεν γινόταν αλλιώς πια γιατί φαινόταν... μώλωπες, νοσοκομείο κλπ... Μου έφυγε εμένα το βάρος ότι πρέπει να προστατεύω και τους δικούς μου, επειδή δεν τους το λέω και εκεί είναι που εγώ "έσπασα" και βγήκε όλο...».