Βασίλης Ζούλιας: «Ήμουν ένας δυστυχισμένος άνθρωπος» (video)
Διαφήμιση - Advertisement
Διαφήμιση - Advertisement
Ο γνωστός σχεδιαστής είπε στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο: «Στο παρελθόν δεν ήμουν αισιόδοξος άνθρωπος... Στα 20 ήμουν ένα δυστυχισμένο παιδί, δυστυχισμένος άνθρωπος. Είμαι μία εθισμένη προσωπικότητα, οπότε μέχρι να μπω στην ανάρρωση, που έγινε στα 29 μου, ήμουν ένας άνθρωπος που μισούσε τον εαυτό του...»
Και πρόσθεσε: «Εγώ λέω ότι γεννήθηκα με αυτή την προδιάθεση. Η αίσθηση της δυστυχίας ξεκίνησε πολύ πριν τα 20 μου. Δεν έχω να θυμάμαι ευτυχισμένες στιγμές από την παιδική μου ηλικία».
Στη συνέχεια ο Βασίλης Ζούλιας εξομολογήθηκε: «Μία εθισμένη προσωπικότητα γενικά αισθάνεται μία δυσκολία να αντιμετωπίσει τη ζωή, δεν αντέχει και πονάει. Σαν να μη χωράς σ' αυτόν τον κόσμο, σε πονάει η πραγματικότητα... Όταν ήρθαν τα ναρκωτικά, ήρθαν σαν βάλσαμο, καταλάγιασε ο πόνος. Αυτό είναι το επικίνδυνο... Είχα κάνει τόσες απόπειρες, που κατά κάποιον τρόπο "σώθηκα". Έλεγα ότι τουλάχιστον δεν θα χρειάζεται να πονάω. Απόπειρες έκανα από 8 ετών, η μαμά μου έχει περάσει πολλά».
Και συνέχισε: «Το 1986 σταμάτησα να γελάω, στα 23 μου χρόνια. Εκεί άρχισε και η πολύ σοβαρή χρήση των ναρκωτικών και κράτησε 6 χρόνια όλο αυτό. Μιλάμε για τη δεκαετία του '80, στην Ελλάδα δεν υπήρχαν τέτοιες ομάδες βοήθειας για να απευθυνθώ. Και η νομοθεσία για τα ναρκωτικά ήταν τότε πολύ διαφορετική, εξ' ου και η ιστορία που μ’ έπιασαν κι έπεσα στο κενό από το δικαστήριο... Γι’ αυτό και δεν μπήκα φυλακή. Μου έβγαλε ο αστυνομικός τις χειροπέδες, πήγα να χαιρετήσω τη μητέρα μου κι έτρεξα. Δεν μπόρεσε να με κρατήσει κανείς, του πατριού μου του έμεινε η τσέπη μου στο χέρι».
Ο Βασίλης Ζούλιας έστειλε το μήνυμά του, σημειώνοντας: «Πρέπει να ζητήσεις βοήθεια από τους ειδικούς. Αυτό που λένε "εγώ αν δεν το περάσω μόνος μου δεν γίνεται" ξεχάστε το, δεν υπάρχει...».