Γιώργος Κωνσταντίνου: Η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του
Διαφήμιση - Advertisement
Διαφήμιση - Advertisement
Στην απώλεια της μητέρας του αναφέρθηκε - μεταξύ άλλων - σε συνέντευξή του στα Παραπολιτικά και τη Σάσα Σταμάτη ο αγαπημένος ηθοποιός Γιώργος Κωνσταντίνου, ο οποίος πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Η Παγίδα» στο θέατρο Ζίνα.
• Στην τηλεόραση γιατί δεν σας βλέπουµε;
Αυτό δεν μπορώ να σας το απαντήσω εγώ. Ρωτήστε αυτούς που γράφουν τα σενάρια, τους σκηνοθέτες. Εγώ τι να πω;
• Εσείς θέλετε να κάνετε τηλεόραση;
Γιατί όχι; Έχω κάνει 25 σίριαλ και ήταν για µένα ένα αγαπηµένο είδος. Άρα, λοιπόν, θα ήθελα να κάνω πάλι τηλεόραση. Το θέµα είναι ότι δεν εξαρτάται από µένα.
• Μια ταινία που έχει αγαπήσει ο κόσµος είναι το «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα». Τι θυµάστε από αυτήν;
Η ταινία αυτή ήταν ένας σταθµός για την καριέρα µου. Για µένα ήταν κορυφαία ταινία - όχι ότι δεν αγαπώ τις άλλες που έχω κάνει, γιατί ήταν παιδιά µου - αλλά αυτή φαίνεται ότι υπερέχει όλων των άλλων. Περάσαµε πάρα πολύ όµορφα στην ταινία µε τη Μάρω Κοντού και τον σπουδαίο σκηνοθέτη Γιώργο Τζαβέλλα. Θυµάµαι ότι ήταν μια περίοδος μεγάλης ευτυχίας.
• Άλλη µία σκηνή που έχει μείνει χαρακτηριστικά στον κόσμο είναι όταν περιγράφετε το προφιτερόλ στην ταινία «Χτυποκάρδια στο θρανίο».
Αυτό ήταν ένας αυτοσχεδιασµός που έκανα εγώ και ήταν από τις πρώτες ταινίες που έκανα. Μου έδωσε την ευκαιρία ο σκηνοθέτης και συγγραφέας Σακελλάριος και έτσι έγινε η επιτυχία.
• Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής σας;
Ήταν όταν έχασα τη µητέρα µου, σε ηλικία 69 ετών από καρδιά. Εκείνη την ώρα ήµουν στη σκηνή και έπαιζα στην παράσταση. Βγήκα και µου το είπαν, όµως συνέχισα να παίζω. Έτσι είναι η δουλειά των ηθοποιών, να αντιµετωπίζουν τα χειρότερα, αλλά να πρέπει να συνεχίζουν. Πολλές φορές είσαι άρρωστος µε 40 πυρετό και πηγαίνεις και παίζεις, δεν µπορείς να αναβάλεις την παράσταση.
* Να σημειωθεί ότι, τον περασμένο μήνα ο Γιώργος Κωνσταντίνου είχε εξομολογηθεί στην εκπομπή «Αυτός και ο άλλος»: «Η μητέρα μου ήταν ένας άγιος άνθρωπος. Ζούσε επειδή ανέπνεα εγώ. Μου είχε πει ότι "Δεν θέλω να πεθάνω γιατί δεν θα σε βλέπω". Αυτό το πράγμα με στιγμάτισε και το έχω γράψει... Φαντάσου τι συναίσθημα υπήρχε και τι ομφάλιος λώρος που κόπηκε απότομα...».