Ε. Μελέτη: «Αναρωτιέμαι πραγματικά τι σκ@τ@ πρέπει να κάνουμε όλοι μας... Αποτύχαμε άνθρωποι» (photos)
Διαφήμιση - Advertisement
Διαφήμιση - Advertisement
Τις καταστροφικές πυρκαγιές στη χώρα μας σχολίασε με τον δικό της τρόπο η Ελεονώρα Μελέτη, η οποία έγραψε ένα μακροσκελές κείμενο. Η παρουσιάστρια ανέβασε στο Instagram φωτογραφίες με την κόρη της, Αλεξάνδρα, αναφέροντας στη λεζάντα:
«Πριν λίγες μέρες η Αλεξάνδρα είχε πάει με τον @psycho_25 στα ελαφάκια της Πάρνηθας και γύρισε ενθουσιασμένη. «Μαμά είδα και τα ελαφάκια και το ένα με φίλησε!!!».
Ο @psycho_25 που καθημερινά περνάει (ή έστω περνούσε μέχρι σήμερα) κάποιες ώρες στη Βαρυμπόμπη, στα Βασιλικά, στο Κατσιμίδι και την Πάρνηθα κάνοντας προπονήσεις ποδηλασίας, έλεγε συνέχεια στην Αλεξάνδρα για το ποσό όμορφα είναι τα ελαφάκια που το σπίτι τους είναι στο δάσος.
Η Αλεξάνδρα έτυχε να δει τις φωτιές από την ανοικτή τηλεόραση την ώρα των ειδήσεων. Και κάπως έτσι ξεκίνησαν ερωτήσεις που για πρώτη φορά μου προκάλεσαν άγχος και αμηχανία.
«Μαμά γιατί έχει φωτιά?»
«Πώς άναψε?»
«Γιατί δεν κάνουμε φου όπως στο happy birthday για να σβήσει?»
«Και το δάσος θα λιώσει?» ( προφανώς όπως τα κεράκια στη τούρτα)
«Θα λιώσουν και τα ελαφάκια?»
«Και το σπιτάκι τους θα λιώσει?»
«Γιατί ποτίζουν τη φωτιά?»
Ευτυχώς δεν πρόλαβε να δει σπίτια να καίγονται όπως βλέπαμε με επιμονή και γλαφυρές περιγραφές, να εξαϋλώνονται περιουσίες πονεμένων ανθρώπων μέχρι τελικής πτώσης.
Βρέθηκα να αναρωτιέμαι πραγματικά τι σκ@τ@ πρέπει να κάνουμε όλοι μας, ΠΕΡΑ από αναρτήσεις σοκαριστικών φωτογραφιών από τα καμένα στο Instagram, προκειμένου να σταματήσουμε αυτή τη καταστροφή ώστε να παραδώσουμε κάτι στα παιδιά μας. Και δεν έχω βρει την απάντηση. Τι να είναι αυτό? Με μια λέξη: τι?
30 χρόνια δεν έχω βρει την απάντηση.
Στα 12 μου ήθελα να γίνω δημοσιογράφος για να διαμαρτυρηθώ για την αιχμαλωσία των δελφινιών και τη Μονάχους, αγόραζα βιβλία από την έκθεση Πειραιά με τίτλο «50 πράγματα που πρέπει να κάνετε για να σωθεί ο πλανήτης», καθάριζα πλαστικά από τις παραλίες, έγραφα επιστολές - μανιφέστα και τις έστελνα στο «Και», φορούσα T-shirts με eco μηνύματα. Τότε με αντιμετώπιζαν ως ένα nerd με «οικολογικό άγχος».
«Θα μεγαλώσει και θα της περάσει» άκουγα. «Αλλιώς θα γίνει αξύριστη ακτιβίστρια»
Σήμερα 30! Χρόνια μετά, δεν άλλαξε τίποτα.
Και συνειδητοποίησα ότι πλέον είμαι πιο αδρανής από ποτέ, γιατί όσο κι αν προσπαθούσα, και πίστεψε με έχω προσπαθήσει με ψυχή και δράση, δεν είδα να αλλάζει τίποτα. Και κουράστηκα. Πληγώθηκα από την ακαμψία των ανθρώπων. Και κάνω κι εγώ μια γραφική ανάρτηση έτσι για το ονόρε της «ευαισθητοποίησης».