Μαζωνάκης για στρατό: «Από το ψυχιατρείο, λοχίας και 10 μήνες στην παραμεθόριο» - Η συγκίνηση για τη μητέρα του (videos)

Διαφήμιση - Advertisement

Ο Γιώργος Μαζωνάκης μίλησε για όλα στη συνέντευξη που παραχώρησε το βράδυ της Πέμπτης, στην εκπομπή Tik Talk με τον Αντώνη Σρόιτερ.

Μεταξύ άλλων, ο δημοφιλής τραγουδιστής μίλησε για τα παιδικά του χρόνια και τα πρώτα βήματα της καριέρας του, ενώ συγκινήθηκε όταν είδε ένα βίντεο με τις δηλώσεις της μητέρας του, η οποία τόνισε:

«Σε ηλικία 5 ετών είπε το πρώτο τραγούδι, το "Υπάρχω" του Καζαντζίδη. Είχε πάρει ένα στυλ μεγάλου ανθρώπου, δεν το περιμέναμε και τότε καταλάβαμε ότι θα γίνει τραγουδιστής. Όταν πήγαινε στο Λύκειο, δούλευε ταυτόχρονα και τον άφηναν να κοιμάται στην τάξη... Έφυγε από μικρό παιδί στις επαρχίες μόνος του. Με τις αδερφές του δεν τσακώθηκε ποτέ, τις πρόσεχε κιόλας όταν έλειπα εγώ από το σπίτι. Στο στρατό, που πήγε, δεν ήθελε να έχει ιδιαίτερη μεταχείριση... Του εύχομαι να μην αλλάξει ποτέ...».

Ο Γιώργος Μαζωνάκης εξομολογήθηκε δακρυσμένος: «Όταν βλέπω τον εαυτό μου ή τους γονείς μου συγκινούμαι γιατί σκέφτομαι όσα έχω περάσει και πώς στην πορεία των χρόνων κράτησα μόνος μου το όνομά μου. Ευχαριστώ τους ανθρώπους τους δικούς μου και το Θεό που με κρατάει ακόμα έτσι. Είμαστε πολύ δεμένη οικογένεια...».

Όπως θα δείτε στο 2ο βίντεο, μίλησε και για τη στρατιωτική του θητεία. Ένα απόσπασμα είχε προβάλλει και το Happy Day... Ο Γιώργος Μαζωνάκης είπε:

 «Με παίρνουν φαντάρο... παρουσιάζομαι... Τις πρώτες 9 ημέρες τις περνάω στο 414 στο ψυχιατρείο της Πεντέλης, όπου καταλαβαίνεις ότι όλοι ήταν στο δωμάτιο το δικό μου. Δεν έκανα τον τρελό, εγώ εκείνη την εποχή τους είχα πει ότι έχω μια σοβαρή αγοραφοβία κι αυτό που με τρόμαζε περισσότερο είναι το πώς θα αντιμετώπιζα τον εαυτό μου με - ξαφνικά - ξένους ανθρώπους τριγύρω. Αυτό τους εξήγησα κι εκείνοι με τοποθέτησαν εκεί μήπως και πάρω την αναβολή. Η ιστορία δεν είχε καλό τέλος, γιατί δεν πήρα την αναβολή και με έστειλαν στο στρατόπεδο. Μου είπαν ότι είμαι μια χαρά και πως θα μου φύγει η αγοραφοβία. Πέρασα δύσκολα στο ψυχιατρείο γιατί δεν είχαμε πιρούνια, ήμουν μέσα σε κάγκελα και είχα συγκεκριμένες ώρες επισκεπτηρίου...

Το μαγαζί το Bio Bio, που ήμουν τότε, δεν είχε κλείσει, περίμεναν ότι θα ξαναγυρίσω, αλλά τελικά δεν τα κατάφερα. 

Όσο ήμουν στο ψυχιατρείο, στο στρατόπεδο, στην αναφορά, διάβαζαν το όνομά μου και οι φαντάροι φώναζαν "στο Bio Bio"! Δεν ήξεραν ότι είμαι στο ψυχιατρείο. Τελικά πήγα και παρουσιάστηκα στην Κόρινθο, όπου τα παιδιά ήταν πολύ φιλικά. Αν και είχα τη στεναχώρια μου, χάρηκα κιόλας γιατί δεν είχα άγχος και έγνοιες και  άρχισα λίγο να αναπνέω. Έλεγα "εντάξει, δεν τρέχει και τίποτα". 

Μετά πήγα στη Σπάρτη, όπου εκπαιδεύτηκα για να γίνω λοχίας και στη συνέχεια πήγα στο χωριό Πετροχώρι, στην Ξάνθη, όπου έμεινα 10 μήνες στην παραμεθόριο. Ήταν αρκετά δύσκολα γιατί δεν χρησιμοποίησα τις γνωριμίες μου, δεν θα το έκανα ποτέ αυτό.

Όσο θέλουν να σε προσέξουν κάποιοι τόσο δεν θέλουν κάποιοι άλλοι, γιατί στο πρόσωπο το δικό σου μπορεί να φαντάζονται "χίλια δυο" πράγματα. Άρα οι ευνοϊκές και η μη ευνοϊκές συνθήκες ήταν 50-50%. Εγώ προτίμησα να μην ασχοληθώ με καμία από τις δύο συνθήκες και πέρασα κανονικά τη στρατιωτική μου θητεία μέχρι το τέλος.

Έκανα και 2 μεγάλες συναυλίες όσο ήμουν εκεί. Το έκανα με μεγάλη μου χαρά για τους ανθρώπους που ήταν εκεί. Κατά τα άλλα ήμουν τυπικός. Ήμουν λοχίας κινήσεως, είχα ένα REO δικό μου φορτωμένο και ήμουν τυπικός από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Ο στρατός μου έκανε καλό γιατί ανοίχτηκα με τους ανθρώπους και μου έφυγε ο τρόμος της επαφής και του τι λένε οι άλλοι για μένα».

Δείτε τα βίντεο.