Η Χριστίνα Πολίτη γράφει για τη «δύναμη της συγγνώμης» (video+photo)
Διαφήμιση - Advertisement
Διαφήμιση - Advertisement
«Όταν ήμουν μικρή κάθε φορά που έκανα μία αταξία ή δεν μοιραζόμουν κάποιο παιχνίδι με τους φίλους μου η μητέρα μου με έπαιρνε από το χέρι και μου επέβαλε να ζητήσω συγνώμη. Στην αρχή μου έβγαινε πιο δύσκολα, άλλοτε μηχανικά. Στην εφηβεία και κατά τη διάρκεια της ζωής μας το συγνώμη αντικαταστάθηκε πολλές φορές από το “σόρι”.
Μία μεσοβέζικη λύση που δεν πληγώνει το ego. Σε μία μεγάλη συζήτηση που είχα χθες με το γιο μου, που είναι πια 28 και μιλάμε περισσότερο σαν φίλοι του εξηγούσα πως το σημαντικότερο πράγμα που έμαθα από τους γονείς μου ήταν το να δίνεις προτεραιότητα στα ανώτερα και όχι στα κατώτατα συναισθήματα. Έτσι κάθε φορά που ένιωθα έστω και ίχνη ζήλιας ή εκδικητικότητας τα σκότωνα επί τόπου.
Η “συμφιλίωση” είναι το απόλυτο high μου. Με συγκινεί σε όλες της τις μορφές. Έτσι όπως την τραγουδούσε ο John Lennon. Είναι τεράστια η δύναμη εκείνου που δίνει πρώτος το χέρι.
Δυστυχώς αυτό που βλέπω παγκοσμίως είναι η τάση για διχασμό. Η κατάσταση στην Αμερική, η Μεγάλη Βρετανία, η Ευρώπη, εμείς εδώ που τσακωνόμαστε μέσα στην οχλοβοή ακόμα και με την πανδημία.. μέχρι και τα 3 μόνο πλέον κoρίτσια του Seχ and the City.
Ένα χρόνο κλεισμένοι μέσα στα σπίτια μας παρακολουθούμε και βιώνουμε τις μεταβατικές εποχές. Το ιδανικό θα ήταν οι κοινωνίες να εξελίσσονται και να πορεύονται προς το φως και όχι προς τον σκοταδισμό.
Ακούγεται κλισέ, αλλά η συμπόνοια και η κατανόηση είναι ο μοναδικός τρόπος για να μην εκτροχιαστούμε εντελώς. Προσωπικά με έχουν σώσει από σοβαρές φουρτούνες.
To θετικό είναι πως στην εποχή μας η ευαισθησία δεν είναι πια μειονέκτημα. Κανείς δεν είναι τέλειος. Η καλή “εικόνα” κρίνεται από άλλους παράγοντες.
Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με “macho” αντιλήψεις που μπορούν να έχουν βλάψει και να συνεχίζουν να βλάπτουν ακόμα και τους πιο κοντινούς τους ανθρώπους χωρίς να θέλουν να το παραδεχτούν. Έχω παλέψει με διάφορες μεθόδους για να διεκδικήσω μία “συγνώμη” από τέτοιο άτομο αλλά δεν τα κατάφερα. Έτσι αναγκάστηκα να αποστασιοποιηθώ , να μπω στη θέση του, να κατανοήσω την αθεράπευτα παιδιάστικη συμπεριφορά και να προχωρήσω.
Τέτοιου είδους άνθρωποι μέσα σε αυτό το τσουνάμι των εξελίξεων λογικά θα απομονωθούν. Την τελευταία χρονιά είδαμε ακόμα και live, πολλά θαύματα συμφιλίωσης.
Παρακολουθήσαμε καρέ καρέ την απολύτως κακομαθημένη συμπεριφορά του Τραμπ που δεν υποδέχτηκε τον Biden στο Λευκό Οίκο.
Βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο. Aν διαχειριστούμε σωστά τις καταστάσεις θα βγούμε στο φως. Η απόσταση που έχει επιβάλει η πανδημία μας έχει χτυπήσει τις πιο ευαίσθητες χορδές.
Κόντρα στην τεράστια τάση για διχασμό και νέες διαφωνίες, πρέπει να μάθουμε να τα βρίσκουμε. Να ενηλικιωθούμε. Να μην ρίχνουμε το φταίξιμο για το παραμικρό στους άλλους. Να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας. Ο μικρός μου γιος έχει μάθει να ζητάει συγγνώμη με αγκαλιά. Έχει μάθει να μιλάει χωρίς να φοβάται τίποτα και κανέναν. Πάντα με σεβασμό. Αυτό το χρέος που έχουμε για τα παιδιά μας το έχουμε και για τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Να τα καθοδηγούμε προς την αλήθεια, την καλοσύνη και την συγχώρεση. Και όχι προς το διχασμό και την ανθρωποφαγία.»