Αννίτα Ναθαναήλ: «Με πνίγει το παράπονο... Γιατί δεν βρέθηκα κι εγώ εκεί να βοηθήσω;» (photo)

Διαφήμιση - Advertisement

Η Αννίτα Ναθαναήλ αναφέρει στο μακροσκελές κείμενο που έγραψε στο προφίλ της, σε χθεσινοβραδινή ανάρτηση:

«Η τραγωδία αυτή που βίωσαν οι πυρόπληκτοι δεν ξεχνιέται. Δεν ξεπερνιέται. Και δεν συγχωρείται. Ας καιγόντουσαν μόνο τα σπίτια και τ´αυτοκίνητα γιατί είναι άψυχα πράγματα αλλά όχι να χαθούν ζωές, παιδιά ή και να ξεκληριστούν ολόκληρες οικογένειες. Και εκεί με πνίγει το παράπονο. 

Γιατί δεν βρέθηκα κι εγώ εκεί να παλέψω και να βοηθήσω; Γιατί να μην αντιληφθώ νωρίτερα το μέγεθος της ανάγκης και της καταστροφής; Πως θα βοηθούσα; Δεν ξέρω πως...δια θαλάσσης. Θα έβρισκα τον τρόπο. Κι ας μην είχα την εκπαίδευση ως ναυαγοσώστης. Έχω στοιχειώδεις γνώσεις δύτη και την σχετική περιβολή. Θα αρκούσε η προσπάθεια...η συμβολή. Το ότι χάθηκε και αγνοείται τόσος κόσμος και ΕΓΩ δεν έκανα απολύτως τίποτα είναι σκέτη τιμωρία. Και δεν υπάρχει καμία γιατρειά. 

Το κακό έγινε. Σίγουρα τα φάρμακα, τα χρήματα και οποιαδήποτε αρωγή θα βοηθήσουν , αλλά δεν θα φέρουν πίσω αυτούς που αγνοούνται και ήλπιζαν σε ένα χέρι βοηθείας ή σε μια παρηγοριά όταν ένοιωθαν πως όλα χάνονται.. Αυτό το ενοχικό σύνδρομο είμαι σίγουρη ότι το βιώνουν κι άλλοι πολλοί. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Δεν αποτελώ την εξαίρεση στον κανόνα. 

Απλά βασανίζομαι σ´αυτή την σκέψη: αν είχα βοηθήσει έστω και μια ψυχή, έστω και έναν απ´αυτούς που βρέθηκαν στην θάλασσα και δεν ήξεραν πως να διαχειριστούν την πολύωρη παραμονή τους μέσα στο νερό.. Αν ήμουν εκεί δεν θα ντρεπόμουν που πέρασα την νύχτα στο κρεβάτι μου αγκαλιά με το μαξιλάρι.. Λίγων λεπτών σιγή και άπνοια για μένα που όμως δεν κάνουν καμία διαφορά.. Μόνο μουδιάζουν αυτό το παράπονο.. ΓΙΑΤΙ;»

Η τραγωδία αυτή που βίωσαν οι πυρόπληκτοι δεν ξεχνιέται. Δεν ξεπερνιέται. Και δεν συγχωρείται. Ας καιγόντουσαν μόνο τα σπίτια και τ´αυτοκίνητα γιατί είναι άψυχα πράγματα αλλά όχι να χαθούν ζωές, παιδιά ή και να ξεκληριστούν ολόκληρες οικογένειες. Και εκεί με πνίγει το παράπονο. Γιατί δεν βρέθηκα κι εγώ εκεί να παλέψω και να βοηθήσω; Γιατί να μην αντιληφθώ νωρίτερα το μέγεθος της ανάγκης και της καταστροφής; Πως θα βοηθούσα; Δεν ξέρω πως...δια θαλάσσης. Θα έβρισκα τον τρόπο. Κι ας μην είχα την εκπαίδευση ως ναυαγοσώστης. Έχω στοιχειώδεις γνώσεις δύτη και την σχετική περιβολή. Θα αρκούσε η προσπάθεια...η συμβολή. Το ότι χάθηκε και αγνοείται τόσος κόσμος και ΕΓΩ δεν έκανα απολύτως τίποτα είναι σκέτη τιμωρία. Και δεν υπάρχει καμία γιατρειά. Το κακό έγινε. Σίγουρα τα φάρμακα, τα χρήματα και οποιαδήποτε αρωγή θα βοηθήσουν , αλλά δεν θα φέρουν πίσω αυτούς που αγνοούνται και ήλπιζαν σε ένα χέρι βοηθείας ή σε μια παρηγοριά όταν ένοιωθαν πως όλα χάνονται.. Αυτό το ενοχικό σύνδρομο είμαι σίγουρη ότι το βιώνουν κι άλλοι πολλοί. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Δεν αποτελώ την εξαίρεση στον κανόνα. Απλά βασανίζομαι σ´αυτή την σκέψη: αν είχα βοηθήσει έστω και μια ψυχή, έστω και έναν απ´αυτούς που βρέθηκαν στην θάλασσα και δεν ήξεραν πως να διαχειριστούν την πολύωρη παραμονή τους μέσα στο νερό.. Αν ήμουν εκεί δεν θα ντρεπόμουν που πέρασα την νύχτα στο κρεβάτι μου αγκαλιά με το μαξιλάρι.. Λίγων λεπτών σιγή και άπνοια για μένα που όμως δεν κάνουν καμία διαφορά.. Μόνο μουδιάζουν αυτό το παράπονο..ΓΙΑΤΙ;

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Αnnita Nathanail (@annitanath) στις 25 Ιούλ, 2018 στις 10:03 πμ PDT