Η μέρα που «έφυγε» η σπουδαία ηθοποιός Έλλη Λαμπέτη (videos+photos)
Διαφήμιση - Advertisement
Διαφήμιση - Advertisement
Η Έλλη Λαμπέτη γεννήθηκε στις 13 Απριλίου 1926 στα Βίλια Αττικής. Το πραγματικό της όνομα ήταν Έλλη Λούκου. Ο πατέρας της Κώστας Λούκος είχε μια ταβέρνα στα Βίλια και η μητέρα της ήταν η Αναστασία Σταμάτη. Είχε 6 αδέρφια, εκ των οποίων ένα δίδυμο αδελφό, που πέθανε από φυματίωση το 1941. Το 1928 η οικογένεια μετακόμισε στην Αθήνα.
Το 1941 έδωσε εξετάσεις έπειτα από παρότρυνση του θείου της και απέτυχε τόσο στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου όσο και στη σχολή Κοτοπούλη. Η ίδια η Μαρίκα Κοτοπούλη, όμως, αναγνώρισε το ταλέντο της και την έκανε δεκτή στη σχολή της. Άλλαξε το επώνυμό της από Λούκου σε Λαμπέτη, όταν διάβασε το βιβλίο "Αστραπόγιαννος" του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη.
Πολυσυζητημένο πρόσωπο μιας ολόκληρης εποχής, γυναίκα με μεγάλη ακτινοβολία και συναρπαστική ηθοποιός, άφησε το στίγμα της από την πρώτη της θεατρική εμφάνιση, το 1942, στο έργο "Η Χάνελε πάει στον Παράδεισο" του Γκέρχαρτ Χάουπτμαν.
Η συνεργασία της με το Θέατρο Τέχνης το διάστημα '46-'48 ήταν αυτή που την καθιέρωσε ως εξαίρετη ηθοποιό. Ακολούθησαν οι συνεργασίες της με τον θίασο της Κατερίνας (1948) και το Εθνικό Θέατρο (1948). Από το 1949 ανήκε στο θίασο του Κ. Μουσούρη. Το 1952 συγκρότησε με τον Δημήτρη Χορν και τον Γιώργο Παππά τον θίασο Λαμπέτη - Παππά - Χορν και από το 1956 τον θίασο Λαμπέτη-Χορν. Ανέβασαν με μεγάλη επιτυχία κλασικά έργα, όπως το "Νυφικό κρεβάτι", "Αριστοκρατικός δρόμος", "Το παιχνίδι της μοναξιάς" και περιόδευσαν σε Αίγυπτο, Κωνσταντινούπολη και Κύπρο.
Ο γάμος της με τον Μάριο Πλωρίτη (ο οποίος παρέμεινε αιώνιος φίλος της και στάθηκε δίπλα της μέχρι το τέλος της ζωής της) το 1950 υπήρξε ατυχής. Χώρισαν το 1953, όταν γνωρίστηκε με τον Δημήτρη Χορν και μαζί έγραψαν μία από τις πιο λαμπρές σελίδες στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου και υπήρξαν αγαπημένο ζευγάρι στη ζωή και στη σκηνή.
Το 1941 έδωσε εξετάσεις έπειτα από παρότρυνση του θείου της και απέτυχε τόσο στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου όσο και στη σχολή Κοτοπούλη. Η ίδια η Μαρίκα Κοτοπούλη, όμως, αναγνώρισε το ταλέντο της και την έκανε δεκτή στη σχολή της. Άλλαξε το επώνυμό της από Λούκου σε Λαμπέτη, όταν διάβασε το βιβλίο "Αστραπόγιαννος" του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη.
Πολυσυζητημένο πρόσωπο μιας ολόκληρης εποχής, γυναίκα με μεγάλη ακτινοβολία και συναρπαστική ηθοποιός, άφησε το στίγμα της από την πρώτη της θεατρική εμφάνιση, το 1942, στο έργο "Η Χάνελε πάει στον Παράδεισο" του Γκέρχαρτ Χάουπτμαν.
Η συνεργασία της με το Θέατρο Τέχνης το διάστημα '46-'48 ήταν αυτή που την καθιέρωσε ως εξαίρετη ηθοποιό. Ακολούθησαν οι συνεργασίες της με τον θίασο της Κατερίνας (1948) και το Εθνικό Θέατρο (1948). Από το 1949 ανήκε στο θίασο του Κ. Μουσούρη. Το 1952 συγκρότησε με τον Δημήτρη Χορν και τον Γιώργο Παππά τον θίασο Λαμπέτη - Παππά - Χορν και από το 1956 τον θίασο Λαμπέτη-Χορν. Ανέβασαν με μεγάλη επιτυχία κλασικά έργα, όπως το "Νυφικό κρεβάτι", "Αριστοκρατικός δρόμος", "Το παιχνίδι της μοναξιάς" και περιόδευσαν σε Αίγυπτο, Κωνσταντινούπολη και Κύπρο.
Ο γάμος της με τον Μάριο Πλωρίτη (ο οποίος παρέμεινε αιώνιος φίλος της και στάθηκε δίπλα της μέχρι το τέλος της ζωής της) το 1950 υπήρξε ατυχής. Χώρισαν το 1953, όταν γνωρίστηκε με τον Δημήτρη Χορν και μαζί έγραψαν μία από τις πιο λαμπρές σελίδες στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου και υπήρξαν αγαπημένο ζευγάρι στη ζωή και στη σκηνή.
Μετά τον χωρισμό της με τον Χορν το 1959, συνέχισε τη θεατρική της πορεία τη δεκαετία '60 με δικό της θίασο. Όμως η πιο ώριμη επαγγελματική δεκαετία της ήταν του '70, παρ' όλα τα προσωπικά της προβλήματα.
Ανέβασε με εξ ίσου μεγάλη επιτυχία από μιούζικαλ ("Η γλυκιά Ίρμα", 1972) μέχρι Αντόν Τσέχωφ ("Ο βυσσινόκηπος", 1974 με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ). Το 1977 συνεργάστηκε στη "Φθινοπωρινή ιστορία" με τον Μάνο Κατράκη, που επιπλέον τους συνέδεε βαθιά φιλία. Ανεπανάληπτες οι ερμηνείες της στο "Δεσποινίς Μαργαρίτα", στη "Φιλουμένα Μαρτουράνο" και στα "Μονόπρακτα". Τελευταία της παρουσία στο θέατρο ήταν το 1981 στο έργο "Σάρα - Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού", υποδυόμενη με επιτυχία την κωφάλαλη Σάρα.
Παράλληλα και στον ελληνικό κινηματογράφο οι επιτυχίες της δεν ήταν λίγες, ιδιαίτερα σε ταινίες όπως "Το κoρίτσι με τα μαύρα", "Κυριακάτικο ξύπνημα" και "Η κάλπικη λίρα".
Για την ερμηνεία της στο "Τελευταίο ψέμα" (1957) ήταν υποψήφια για βραβείο BAFTA (British Academy of Film and Television Arts) A' γυναικείου ρόλου.
Για την ερμηνεία της στο "Τελευταίο ψέμα" (1957) ήταν υποψήφια για βραβείο BAFTA (British Academy of Film and Television Arts) A' γυναικείου ρόλου.
Η προσωπική ζωή της Έλλης Λαμπέτη σημαδεύτηκε από δύο γάμους (με τον Μάριο Πλωρίτη το 1950 και με τον Αμερικανό Συγγραφέα Φρέντερικ Γουέικμαν το 1959, μετά το χωρισμό της με τον Χορν), δυο - τρία φλογεpά ειδύλλια και ένα παιδί που λάτρεψε, ανάθρεψε και που ποτέ δεν έγινε δικό της. Η προσπάθεια υιοθεσίας της μικρής Ελίζας - από κοινού με τον Γουέικμαν - της δημιούργησε πολλά προβλήματα, όταν δικαστική απόφαση την υποχρέωσε να επιστρέψει το παιδί, μετά παρέλευση 4 χρόνων, στους φυσικούς γονείς του. Η περιπέτεια αυτή της δημιούργησε γενική κατάπτωση και μελαγχολία, που την κράτησε μακριά από το θέατρο.
Η επάρατη νόσος, όμως, ήρθε να συμπληρώσει την τραγωδία της μεγάλης αυτής ηθοποιού, κάνοντας την επανεμφάνισή της μετά από 11 χρόνια, το 1980. Οι χημειοθεραπείες στις οποίες υποβλήθηκε, έπληξαν τις φωνητικές της χορδές, με αποτέλεσμα σταδιακά να χάσει και τη φωνή της.
Στις 3 Σεπτεμβρίου 1983, στις 7:30 το πρωί, άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο Mount Sinai Hospital των ΗΠΑ, όπου είχε μεταβεί λίγες εβδομάδες πριν, στερώντας το ελληνικό θέατρο και τη μεγάλη οθόνη από τη φωτεινή παρουσία της.
Στις 5 Σεπτεμβρίου η σορός της μεταφέρθηκε στην Αθήνα και την επόμενη μέρα κηδεύτηκε με δημόσια δαπάνη στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.
Στις 5 Σεπτεμβρίου η σορός της μεταφέρθηκε στην Αθήνα και την επόμενη μέρα κηδεύτηκε με δημόσια δαπάνη στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.
Την ίδια χρονιά δημοσιεύτηκε η βιογραφία της από τη δημοσιογράφο Φρίντα Μπιούμπη, με τίτλο "Έλλη Λαμπέτη: Η τελευταία παράσταση", στην οποία η συγγραφέας παραθέτει κομμάτια από τη ζωή της ηθοποιού όπως εκείνη της τα αφηγήθηκε, μερικούς μήνες πριν φύγει από τη ζωή.
Επίσης, η ζωή της γράφτηκε σε βιβλίο από τον καλό της φίλο Φρέντυ Γερμανό κι έγινε μπεστ σέλερ, 13 χρόνια μετά το θάνατό της.
Οι ταινίες της:
• 1946: «Αδούλωτοι σκλάβοι»
• 1947: «Παιδιά της Αθήνας» ή «Οι σαλταδόροι»
• 1949: «Διαγωγή μηδέν» ή «Σκάνδαλα στο Παpθεvαγωγείο»
• 1951: «Ματωμένα Χριστούγεννα»
• 1954: «Κυριακάτικο ξύπνημα»
• 1955: «Η κάλπικη λίρα»
• 1956: «Το κoρίτσι με τα μαύρα»
• 1958: «Το τελευταίο ψέμα»
• 1961: «Χαμένο κορμί» (The Wastrel)
• 1968: «Μια μέρα, ο πατέρας μου» («One Day, My Daddy»)
Με πληροφορίες από: wikipedia - ΕΡΤ