«Επιστολή - μαχαιριά» από δασκάλα της Λέσβου για τα προβλήματα στο νησί

Διαφήμιση - Advertisement

Με μοναδικό και συγκινητικό τρόπο μία δασκάλα της Λέσβου περιγράφει την κατάσταση που επικρατεί στο νησί και τα μεγάλα προβλήματα που δημιουργήθηκαν στους κατοίκους από την προσφυγική κρίση.

Η Αφροδίτη Βάτη Μαριόλα δημοσίευσε χθες ένα μακροσκελές κείμενο στο προφίλ της στο Facebook, που είναι γραμμένο στα Αγγλικά, και κάνει το γύρο του διαδικτύου.

Αξίζει να αφιερώσετε λίγο χρόνο για να διαβάσετε όσα γράφει η δασκάλα - κάτοικος της Λέσβου: 

«Μία μία ακυρώνονται οι πτήσεις στο όμορφο νησί της Λέσβου για την καλοκαιρινή σεζόν 2016. Οι αρχικοί μας φόβοι επαληθεύτηκαν και αρχίζει ένα σπιράλ εκτός ελέγχου. 

Δεν μιλάμε για μια απλή μείωση στον τουρισμό πια. Εξετάζουμε μια μείωση του Τουρισμού υψηλότερη από 80%, ποσοστό που θα είχαμε δει αν ήμασταν πραγματικά σε μια κατάσταση πολέμου. 

Μέχρι τώρα, το επίκεντρο του κόσμου είχε να κάνει με την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης και τα ανθρωπιστικά δικαιώματα των ανθρώπων που εγκαταλείπουν τις χώρες τους αλλά κανείς δεν λαμβάνει υπόψιν πως οι τοπικές κοινότητες που ζουν τη νέα αυτή πραγματικότητα έχουν επίσης επηρεαστεί και έχουν μπει στην άκρη τα δικά τους ανθρώπινα δικαιώματα.

Παρείχαμε στήριξη με όλη μας την καρδιά και έχουμε δώσει προτεραιότητα στους συνανθρώπους μας που το χρειάζονται περισσότερο από εμάς. Έχουμε βάλει στην άκρη τις δικές μας ζωές, τις δικές μας ανάγκες, τα θέλω μας, όλα τα όνειρά μας, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τη ροή των προσφύγων που διέρχεται κυριολεκτικά μέσα στις αυλές μας. 

Αλλά τώρα φτάνουμε στο σημείο όπου πρέπει και εμείς να ρωτήσουμε, πώς η κυβέρνησή μας και η διεθνής κοινότητα θα μας υποστηρίξουν. Τι μέτρα θα ληφθούν προκειμένου να μας σώσουν από την πλήρη οικονομική και ατομική απελπισία; 

Σκεφτόμαστε για τις τοπικές επιχειρήσεις που δεν θα ανοίξουν φέτος επειδή δεν έχουν τη δυνατότητα να διευθύνουν τις επιχειρήσεις τους υπό αυτές τις συνθήκες. Σκέφτομαι όλους τους ανθρώπους που δεν θα προσληφθούν φέτος να δουλέψουν, καθώς δεν υπάρχει δουλειά. Πώς θα όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα βάλουν φαγητό στο τραπέζι τους και θα παρέχουν ασφάλεια και υγιείς συνθήκες στις οικογένειές τους και τα παιδιά τους; Πώς θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε τη δική μας ποιότητα ζωής με ακεραιότητα; 

Σκεφτόμαστε τους φίλους μας και τα μέλη των οικογενειών μας που ετοιμάζουν ήδη σενάρια να φύγουν. Σκεφτόμαστε πώς θα πληρώσουμε τα δάνεια μας στην κυβέρνηση, πόσο μάλλον τους φόρους μας, την ασφάλιση υγείας και τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού.

Ο κόσμος ακούει ότι οι επιχειρήσεις ανθίζουν χάρη στην προσφυγική κρίση εδώ στο νησί αλλά είναι πολύ λάθος αυτό. Ναι υπάρχουν επιχειρήσεις που λειτουργούν εξαιρετικά καλά αλλά μετριούνται στα δάχτυλα των δυο χεριών.  Πρέπει να  κοιτάζει κανείς όλο το νησί και να λαμβάνει υπόψιν του όλες τις επιχειρήσεις, τα ξενοδοχεία, τα εστιατόρια, τα καταστήματα, τους κινηματογράφους τα μαγαζιά με σουβενίρ, τα κοσμηματοπωλεία, κλπ που δεν έχουν ανοίξει καθόλου ακόμη.

Ο εθελοντικός Τουρισμός από μόνος του δεν μπορεί να συντηρήσει όλες αυτές τις επιχειρήσεις και όλες αυτές τις οικογένειες, επειδή η πλειοψηφία των επιχειρήσεων εδώ στη Λέσβο είναι οικογενειακές. 

Υπάρχουν άρθρα σε όλο τον κόσμο που κάνουν λόγο για την "ανθρωπιστική καρδιά" της Λέσβου και οι άνθρωποι ψηφίζουν για μας για να παραλάβουμε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Θέλουμε να τους ευχαριστήσουμε όλους για όλα αυτά, αλλά πραγματικά, στα μάτια μου, όλα τα βραβεία Νόμπελ Ειρήνης του κόσμου δεν σημαίνουν τίποτα όταν οι άνθρωποι γύρω μου δεν έχουν δουλειά, δεν έχουν οικονομική ασφάλεια, δεν έχουν πίστη στο ίδιο τους το μέλλον και με κοιτάζουν με κλαμένα μάτια, βουτηγμένα στο φόβο και την απελπισία γιατί ξέρουν ότι δεν θα μπορούν να ταΐσουν την οικογένειά τους για πολύ ακόμη. 

Δεν θα έχει αξία τίποτα όταν και εμείς θα αναγκαστούμε να γίνουμε οικονομικοί μετανάστες και θα αναγκαστούμε να φύγουμε από τη χώρα μας. Και μακάρι να ήμουν μελοδραματική, αλλά δυστυχώς, δεν είμαι. 

Οι συνέταιροί μας και τα ταξιδιωτικά γραφεία κοιτάζουν μόνο το τι συμβαίνει και μας έχουν γυρίσει την πλάτη αντί να μας υποστηρίξουν να βρούμε δημιουργικές λύσεις, όπως μας γύρισαν την πλάτη και τα κράτη μέλη της ΕΕ, εγκλωβίζοντας χιλιάδες πρόσφυγες στην Ελλάδα που δεν έχουν που να πάνε. Για πόσο καιρό θα εθελοτυφλούν και θα κατηγορούν την Ελλάδα;

Η οικογένειά μου ήταν στο προσκήνιο βοηθώντας στην αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης και παίξαμε το ρόλο μας στην υποστήριξη των δικαιωμάτων και την ασφαλή άφιξη όσων φτάνουν στις ακτές μας. Αλλά είμαι επίσης μια μητέρα και δασκάλα. Τι είδους μητέρα θα ήμουν αν δεν εξέταζα το μέλλον των παιδιών μου και τα δικαιώματα τους; Τι είδους δασκάλα θα ήμουν αν δεν υπερασπιζόμουν το μέλλον και τα δικαιώματα των μαθητών μου;

Δεν ξέρω τι να αισθανθώ πλέον - Ντροπή, μανία, απόγνωση, απογοήτευση, φόβο... Μετά κοιτάζω έξω από το παράθυρό μου και βλέπω τις αποχρώσεις του φωτός, τις αμυγδαλιές που ανθίζουν στον κήπο μου και επικεντρώνομαι στα παιδιά μου που παίζουν στην αυλή. Σκέφτομαι όλους τους καταπληκτικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει σε αυτό το "ταξίδι" και που στήριξαν εμάς και το νησί μας και σκέφτομαι όλους τους φίλους που έχω κάνει στην πορεία. Όλες αυτές οι σκέψεις, οι εικόνες και οι ήχοι μου δίνουν τη δύναμη να αρνούνται να εγκαταλείψω την ελπίδα, τιμώντας όλους αυτούς και για τη δική μου ευημερία. 

Ζητούμε αλληλεγγύη και στήριξη με δράση όχι μόνο για τους πρόσφυγες αλλά και για τις τοπικές κοινότητες που πλήττονται από όλα αυτά. Ζητούμε από τους ανθρώπους να επισκεφθούν το όμορφο νησί μας για να στηρίξουν τις επιχειρήσεις μας. Έχουμε φτάσει στο σημείο όπου πρέπει να αγωνιστούμε για να μείνουμε ζωντανοί.»