Σπάνια συνέντευξη της Αλίκης: «Ήμουν διάσημη από 17 χρονών. Είμαι ένα τραγικό πρόσωπο» (video)

Διαφήμιση - Advertisement

Ένα σπάνιο ηχητικό ντοκουμέντο με συνέντευξη που παραχώρησε η Αλίκη Βουγιουκλάκη το 1976 στην εκπομπή "Παρασκήνιο", ήρθε πρόσφατα στη δημοσιότητα στο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Αθήνας "Νύχτες Πρεμιέρας" και ανέβηκε στο youtube.

Χαρακτηριστικά σημεία των όσων είπε, σε ένα ηχητικό βίντεο που αξίζει να δείτε μέχρι το τέλος:

- Και μη ξεχνάτε ότι τα πάντα τα κέρδισα μόνη μου. Δεν θυμάμαι ποτέ να μου έχει χαρίσει κανείς ούτε ένα τασάκι. Αυτό δε σου δίνει ικανοποίηση. Σου δίνει χαρά ένα ζεστό βλέμμα, μια πραγματική φιλική ανθρώπινη κουβέντα.

- Δεν νομίζω ότι αυτός ο θρύλος με ικανοποιεί ή με γεμίζει. Θα ήθελα να απαλλαγώ και να ασχοληθώ με τον άνθρωπο, με την ολοκλήρωση της δικής μου προσωπικότητας η οποία έχει μείνει σε βρεφική κατάσταση, δηλαδή στην ηλικία των 17 χρονών όπως ξεκίνησα. Βλέπεις αυτό είναι το δράμα μου εμένα. Ήμουν διάσημη από 17 χρονών. Ποτέ δεν μπόρεσα να πάρω ένα αγόρι από το χέρι και να περπατήσουμε μαζί. Ήσυχη χωρίς να με ενοχλούν στο δρόμο ή να μου ζητάνε ένα αυτόγραφο ή ένα χαμόγελο. Ο θρύλος αυτός δε μου χρειάζεται.

- Έλεγα ότι αν το καλοεξετάσεις εγώ είμαι ουσιαστικά ένα τραγικό πρόσωπο. Το λέω με το χιούμορ που με διακρίνει. Αναλογίζομαι ποια μπορεί να είναι η πορεία μου και η κατάληξη μου και άσχετα από αισιοδοξίες και από ελπίδες και από προσμονές, πρέπει να συνειδητοποιήσω ότι στη ζωή θα μείνω μόνη γιατί έτσι είναι το γραφτό μου στο κάτω κάτω ή αν θέλεις εγώ έφτιαξα έτσι τη μοίρα μου, απομονώθηκα. Δεν περιμένω καμία έκπληξη να μου επιφυλάξει πια η ζωή μου. Δεν περιμένω από κανέναν τίποτα, όπως δεν περίμενα. Τώρα γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Έβαλες μπρος τη μηχανή και ξέχασα τι είχα σκεφτεί. Σταμάτα δύο λεπτά...

- Δεν έχω κανένα πάθos. Δεν παίζω χαρτιά, δεν πίνω, δεν ξενυχτάω, δεν χορεύω, δεν περνάω την ώρα μου με άσκοπες παρέες.

- Δεν έχω αυτές τις ψευτοσεμνοτυφίες και τις ψευτοσοβαρότητες. Είμαι βασικά ένας φιλόσοφος στη ζωή. Και έχω συνειδητοποιήσει ότι είμαι ένα καράβι με άγκυρες πολλές, αγκυροβολημένη, σχεδόν παροπλισμένη στη ζωή όπως ένα μεγάλο υπερωκεάνιο που το δέρνουν οι μεγάλες φουρτούνες. Όμως είναι εκεί σταματημένο και λυπάμαι που δεν είμαι μία ψαρόβαρκα να φεύγω ή ένας γλάρος να πετάω. Λυπάμαι γιατί κάθε τόσο μία επιτυχία είναι μία άγκυρα και στο τέλος θα μείνω αγκυροβολημένη στο λιμάνι της επιτυχίας, της δουλειάς, του καθήκοντος, της ευθύνης, στο λιμάνι του... τίποτα. Και γι'αυτό σου είπα και πριν είμαι τραγικό πρόσωπο αν σκεφτείς ότι παίρνω υπνωτικά για να κοιμάμαι...

- Στο θέατρο νιώθω ασφαλής, νιώθω σιγουριά, είναι το σπιτικό μου και όταν γυρίζω σπίτι μου αναλογίζομαι ποιος μ'αγαπάει. Ποιος μ'αγαπάει ουσιαστικά, θετικά και ποιος είναι όλες μου οι ελπίδες. Ένα εξάχρονο αγόρι (ο Γιάννης). Στροβιλίζομαι μαζί του, κάνω όνειρα για το μέλλον του. Και αυτό είναι όλες μου οι ελπίδες. Όλες μου οι όμορφες, οι πραγματικές, οι ουσιαστικές ελπίδες.

Ο ελληνικός κινηματογράφος ήρθε, άνοιξε μία τεράστια αγκαλιά, με πήρε και με γύρισε σε έναν ανεμοστρόβιλο συνέχεια. Ευτυχώς όμως που είχα την ευφυΐα, την εξυπνάδα, να κοιτάζω πόσο κάθε φορά κέρδιζα ύψος και πόσο ψηλά ανέβαινα. Και επειδή έχω συναίσθηση πόσο δυνατή θα είναι η πτώση, πόσο απότομη και πόσο οδυνηρή, γι΄αυτό αγωνίζομαι...