Αφιέρωμα της Washington Post στη Μάνη
Διαφήμιση - Advertisement
Διαφήμιση - Advertisement
Ένα άρθρο - αφιέρωμα στη γραφική και γεμάτη εκπλήξεις περιοχή της Μάνης, δημοσίευσε στην ιστοσελίδα της η κορυφαία αμερικάνικη εφημερίδα, Washington Post. Στο άρθρο ο Roberto Loiederman αναφέρει την προσωπική του εμπειρία και τα μαθήματα ζωής που αποκόμισε αλλά παράλληλα αναδεικνύει και την ομορφιά της χώρας μας.
Επέλεξαν την Ελλάδα τυχαία καθώς βρισκόταν στη μέση μεταξύ της Αμερικής και του Ισραήλ. Η γυναίκα του, ο αδερφός της και η σύζυγος του αλλά και η 93χρονη πεθερά του αναζητούσαν ένα ευχάριστο και ήσυχο μέρος για οικογενειακές διακοπές. Στην αρχή είχαν ενδοιασμούς για το πώς θα είναι η ζωή σε ένα μικρό χωριό που δεν αποτελεί τουριστικό προορισμό. Αφού συναντήθηκαν στο αεροδρόμιο της Αθήνας, πήραν το αυτοκίνητο και ξεκίνησαν το ταξίδι τους για τη Μάνη.
Όπως αναφέρει στο άρθρο του, ο δρόμος ήταν μακρύς αλλά η θέα και οι καλαματιανές ελιές τους αντάμειψαν. Για την είσοδο της Μάνης αναφέρει: «Είναι μια συναρπαστική είσοδος στη Μάνη, μια χερσόνησο, που εξέχει προς τη Μεσόγειο, θυμίζοντας το σκληρό, κυρτό δάχτυλο μιας μάγισσας.» Το Νεοχώρι, που ήταν το χωριό που θα έμεναν τους φάνηκε καθαρό και ήσυχο. Η διαδρομή για το διπλανό χωρίο, τη Καστανιά, ήταν χορταριασμένη, γεμάτη με ελιές και η μυρωδιά από το φασκόμηλο κυριαρχούσε.
Η πλατεία του χωριού έχει δυο ταβέρνες και βρήκε κόσμο που έπινε καφέ ή ρετσίνα και κουβέντιαζε. Τότε του ήρθε στο μυαλό ο Φέρμορ, ο οποίος υποστηρίζει ότι η κάτοικοι της Μάνης τη δεκαετία του 50 μιλούσαν για ναυάγια, για το Λόρδο Βύρωνα, την πτώση του Βυζαντίου, τη μετανάστευση των πουλιών ή τα κακά του να καπνίζεις χασίς. «Σε κάθε χωριό, σχεδόν όλη η διαθέσιμη γη χρησιμοποιείται για την παραγωγή τροφίμων. Στην κάθε πίσω αυλή καλλιεργούσαν κολοκυθάκια ή πεπόνια, αμπέλια, οπωροφόρα δέντρα, ελιές, λαχανικά και πολύ συχνά είχαν κότες.»
Τα χωριά της Μάνης είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους αλλά έχουν δυο κοινά τη γεωγραφική αυτοδυναμία και τους άντρες ή και τις γυναίκες που κάθονται στις ταβέρνες μιλούν, πίνουν και γελάνε. ‘Όσο για τις παραλίες η αγαπημένη τους ήταν η παραλία Πανταζή, νότια του Αγίου Νικολάου, μια βοτσαλωτή παραλία, χωρίς πολύ κόσμο, με ένα σνακ μπαρ, δημόσιες τουαλέτες και σκιερά δέντρα. Η θέα από το σπίτι τους είχε μαγέψει, από τη μια έβλεπαν το ηλιοβασίλεμα στον κόλπο και από την άλλη τον Ταΰγετο, την απότομη ράχη της Μάνης. Στη Στούπα τα κτήρια είναι παραδοσιακά λίγο τουριστικά μαγαζιά, λίγα ξενοδοχεία και πολλά ευχάριστα και παρθένα μέρη. Ιδιαίτερη αναφορά έκανε και στα Σπήλαια του Δυρού.
Αξέχαστη εμπειρία για αυτούς είναι και ο γάμος που βρήκαν τυχαία, σε ένα ξεχασμένο χωριό, που όμως η εικόνα του δεν θύμιζε σε τίποτα την Ελλάδα της κρίσης καθώς οι άνθρωποι ήταν χαρούμενοι. Το ταξίδι θα τους μείνει αξέχαστο, αφού σύμφωνα με τον συγγραφέα «βρέθηκαν εκεί τυχαία αλλά πήραν σημαντικά μαθήματα ζωής».